الله به معنی خدا در زبان عربی است. مسلمانان الله را تنها خدای عالم می‌دانند. این کلمه توسط عرب‌زبانان مسیحی و یهودی نیز در اشاره به خدا به‌کار می‌رود؛ ولی در مغرب زمین، این کلمه بدلیل استفاده مسلمانان از آن شهرت یافته‌است.

این کلمه توسط اعراب بت‌پرست پیش از اسلام نیز برای اشاره به خدای خالق استعمال می‌شده‌است.^[۴] مفاهیمی که به کلمه الّله نسبت داده شده در بین مکاتب مختلف تفاوت‌هایی با هم دارد. قبل از اسلام الّله تنها خدا نبود، بلکه یاران و همراهانی، پسران و دخترانی داشت.^[۵] این مفاهیم با ظهور اسلام به شدت مورد انتقاد قرار گرفت. در اسلام، الّله نام برتر خداوند بوده؛ باور مسلمانان این است که تمامی نام‌های دیگر الهی به این نام اشاره می‌کنند.^[۵] الّله یکتاست، تنها خدا بوده، و خالق توانای جهان می‌باشد.^[۱][۲] اعراب مسیحی جز الله کلمه دیگری برای اشاره به خدا ندارند. آنها به عنوان مثال از کلماتی مانند الله الاب (به معنی خدای پدر) استفاده می‌کنند. یک مسلمان واقعی بدون در نظر گرفتن نژاد و جنسیت خود، باید به یکتاو یگانه بودن الله به صورت قلبی، زبانی و عملی اعتقاد داشته و اعتقاد خود را توسط جمله شهادتین (اَشهدُ انْ لا اِلٰهَ الا الله و اَشهدُ انَّ محمّداً رسولُ الله) به معنای «گواهی می‌دهم، خدایی جز خدای یگانه (الله) نیست و گواهی می‌دهم، همانا محمد پیامبر خداست.» بیان کند.

بسم الله الر حمن الر حیم
خواندن قرآن باید همراه با تدبر در آیات قرآن باشد و قاری به هنگام تلاوت قرآن در معنا و مفاهیم آن اندیشه کند. چرا که اندیشه و تفکر در قرآن مقدمه ای برای عمل به دستورات الهی است. تنها در این صورت است که انسان به این توابهای عظیم نائل می شود.
تلاش ما بر این است تا شما را را با گوشه ای از ثواب عظیم تلاوت سوره های قرآن آشنا کنیم. جهت مطالعه بیشتر رجوع کنید به کتاب ثواب العمال و عقاب الاعمال شیخ صدوق

ثواب قرائت سوره حمد
امام صادق علیه السلام فرمودند: اسم اعظم خداوند در سوره حمد است .

ثواب قرائت سوره بقره و آل عمران
امام صادق علیه السلام فرمودند: کسی که سوره بقره و آل عمران را بخواند، این دو در روز قیامت مانند دو پاره ابر یا دو سایبان بر سر او سایه می اندازند.
ثواب خواندن آیه الکرسی هنگام خواب و پس از هر نماز
راوی می گوید: از امام رضا علیه السلام شنیدم که فرمودند: کسی که به هنگام خواب آیت الکرسی بخواند، انشاء الله از فلج شدن ترسی نخواهد داشت . و کس که آن را پس از هر نمازی بخواند، هیچ گزنده زهرداری به او آسیب نخواهد رساند.

ثواب قرائت سوره نساء در هر جمعه
امیرالمو منین علیه السلام فرمودند: کسی که در هر جمعه سوره نساء را بخواند، از فشار قبر ایمن خواهد بود.

ثواب قرائت سوره مائده
امام باقر علیه السلام فرمودند: کسی که هر پنجشنبه سوره مائده را قرائت کند، ایمانش لباس ظلم نپوشیده و هیچ گاه شرک نخواهد ورزید.

ثواب قرائت سوره انعام
امام صادق علیه السلام فرمودند: سوره انعام یک جا نازل شده و در حال نزول هفتاد هزار فرشته آن را بدرقه می کردند تا بر حضرت محمد صلی الله علیه و آله نازل شد. پس آن را بزرگ بدانید و تکریم نمایید. و اگر مردم می دانستند در آن چیست ، آن را ترک نمی کردند.

ثواب قرائت سوره اعراف
امام صادق علیه السلام فرمودند: کسی که سوره اعراف را در هر ماه بخواند، در روز قیامت از کسانی خواهد بود که هیچ ترس و اندهی ندارد . و اگر در هر جمعه آن را قرائت نماید، از کسانی خواهد بود که در روز قیامت مورد محاسبه قرار نمی گیرند. و آگاه باشید که یکی از محکمات قرآن در این سوره این است . و همانا در روز قیامت برای هر کسی که آن را خوانده باشد، گواهی می دهد.

ثواب قرائت سوره انفال و توبه
امام صادق علیه السلام فرمودند: کسی که در هر ماه سوره انفال و توبه را بخواند، هیچگاه گرفتار هیچ نوع نفاقی نخواهد شد و از شیعیان امیرالمومنین علیه السلام خواهد بود .

1. نماز چهره شیطان را سیاه کند و صدقه دادن پشت او را بشکند و دوستی در راه خدا ریشه او را بکند، وقتی چنین کردید ازشما به فاصله شرق و غرب دوری کند.

2. نماز مسواک زده بهتر از هفتاد نماز مسواک نزده است.

3. مقام نماز نسبت به دین چون مقام سر نسبت به تن است.

4. میان بنده و شرک جز ترک نماز فاصله نیست و چون نماز راترک کند مشرک است.

·     "اللهُ اَکبَر": "خداوند از هر کس و هر چند بزرگتر است".

·     بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمـَنِ الرَّحِيمِ: "بنام خداوند بخشنده مهربان".

·     الْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ: "ستايش، مخصوص پرودگار جهانيان است".

·     الرَّحْمـنِ الرَّحِيمِ: "خداي بخشنده و مهربان".

·     مَـالِكِ يَوْمِ الدِّينِ: "صاحب روز پاداش (قيامت)".

·     إيَّاكَ نَعْبُدُ وإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ: "تنها تو را مي پرستيم و تنها از تو کمک مي خواهيم".

·     اهدِنَــــا الصِّرَاطَ المُستَقِيمَ: "ما را به راه راست هدايت فرما".

·     صِرَاطَ الَّذِينَ أَنعَمتَ عَلَيهِمْ : "راه آنان که به آنها نعمت دادي".

·     غَيرِ المَغضُوبِ عَلَيهِمْ: "نه راه کساني که بر آنها خشم شده است".

·     وَلاَ الضَّالِّينَ: "و نه راه گمراهان".

·     قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ : "بگو اوست خداي يکتا".

·     اللَّهُ الصَّمَدُ : "خداي بي نياز".

·     لمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ: "خدايي که نه فرزند کسي است و نه فرزندي دارد".

·     وَلَمْ يَكُن لَّهُ كُفُوًا أَحَدٌ: "وهيچ کسي، همتاي او نيست".

·     سُبحانَ ربٌي العظيمِ وَبحمدهِ: "پروردگار بزرگ من پيراسته و منزه است و او را ستايش مي کنم".

·     سُبحانَ ربٌي الاعلي وَبحمدهِ: "پروردگار من از همه کس بالاتر و منزه است و او را مي ستايم"

·     اشهَدُ اَن لا اِلهَ الا اللهُ وَحدهُ لا شريکَ لَهُ: "گواهي مي دهم که جز آفريدگار، خدايي نيست و يکتا و بي همتاست و شريک ندارد".

·     واشهدُ انٌ محمداً عبدُهُ ورَسُولُهُ: "وگواهي مي دهم که محمد (ص) بنده و فرستاده خداوند است".

·     اللهُمٌ صَلٌ علي محمٌَدٍ والِ مُحمٌد: "خداوندا! بر محمد و خاندان او درود فرست".

·     سُبحانَ اللهِ والحَمدُ للهِ وَلا اِلهَ الاّ اللهُ واللهُ اکبرُ: "خداوند از هر عيبي پاک و منزه است و حمد و سپاس مخصوص خداوند است و جز او پروردگاري نيست و خدا بزرگتر و برتر از هر چيز است".

·     السلام عليک ايها النبي ورحمة الله وبرکاته: "سلام و رحمت و برکات پروردگار بر تو باد اي پيامبر".

·     السلام علينا وعلي عباد الله الصالحين: "سلام بر ما (نمازگزاران) و بر بندگان نيکوکار خداوند".

·     السٌلامُ عَليکُم ورحمة اللهِ وبرکاتُهُ: "سلام و رحمت و برکات خداوند بر شما (مؤمنين) باد".

·     ربنا اتنا في الدنيا حسنة وفي الاخرة حسنة وقنا عذاب النار: "پروردگارا!: هم دنيا و هم در آخرت، به ما نيکي عنايت فرما و ما را از عذاب آتش جهنم نگه دار".

یامبر ما محمد صلی الله علیه و سلم دارای چهل معجزه خاص بوده که هیچیک از انبیاء دیگر را نبوده است. بیست تا از آن معجزه ها در وجود شریف ایشان و بیست تا دیگر در غیر وی است. معجزاتی که در نفس مبارک ایشان بوده است:

1ـ معجزه جسم مبارک آنحضرت: جسم مبارک ایشان بدون سایه بوده و هرگز سایه ی وی بر زمین نمیافتاده است.

2ـ معجزه سر مبارک آنحضرت: هرگاه پیامبر صلی الله علیه و سلم در آفتاب میرفتند ابری میآمد و بر سر ایشان بر مثال سایه بانی میایستاد و سایه میداد.

3ـ معجزه چشم مبارک آنحضرت: پیامبر صلی الله علیه و سلم از پس خود میدیدند همچنانکه از پیش خود میدید.

4ـ معجزه بینی مبارک آنحضرت: رسول اکرم صلی الله علیه و سلم بوی فرشتگان را مییافت، هرگاه که جبرئیل علیه السلام نازل میشد هنوز نیامده بوی وی را مییافت و جهت نزول وحی به فراغ دل پرداخته و آماده مینشست.

5ـ معجزه لبان مبارک آنحضرت: رسول خدا محمد صلی الله علیه و سلم هرگاه لب می جنبانیدند قرص آفتاب و ماه میخندیدند.

6ـ معجزه دندان مبارک آنحضرت: شبی سوزن از دست ام المؤمنین حضرت عایشه رضی الله عنها افتاد و خانه تاریک بود حضرت رسول علیه السلام تبسم کردند دندان مبارک وی نمایان شد عایشه رضی الله عنها با نور آن سوزن را یافتند.

بقيه در ادامه مطالب

شه مالی به هاراوی هه ناسه ی ئه تون ئیسه یش ، له ئه م چوله زستان بردوا تاوتینی هه ن ، هه مولا به سه ریا خاکی مردوبزا، تو جم و جولی ژینت خسته وه زیاره تانی ته ن. روژی له دایک بونی حه زره تی موحه مدله همه مو انسانه کی دل سوز پیروز بیت.

میلاد پیامبر نورو رحمت ، اسوه بشریت، سرقافله انسانیت، و دلسوز همه بندگان خدا بر همه دوستدارن انسانیت مبارک باد.

در سال روز رحلت پغمبر عظیم شان اسلام فکر کردم چند نکته را  بیان کنم و آن اینکه واقعا تاریخ اسلام سراسر از معجزه ی الهی است مثلا شما نگاه کنید به تاریخ قبل اسلام در عربستان آن زمان دو قدرت برتر منطقه ایران و روم بودند در آن زمان عربستان آن قدر بی ارزش بود که این دو کشور  اصلا به عربستان کاری نداشتند یعنی اصلا دارای منابعی نبودند لذا توسط این دو کشور در مستعمره قرار نگرفتند. ببینید چه قدرتی است که اسلام دقیقا در این نقطه شروع به ریشه دار شدن می کند یعنی در کشوری که در آن زمان پایین ترین سطح فرهنگ و منابع را دارد.

 این معجزه ی خدا بود که توسط معجزه ی دیگرش پیامبر اکرم (ص) آن سرزمین را به بالا ترین سطح معارف می رساند که منشا رساندن کاملترین و جامع ترین معارف همه ی زمان ها می شود و حتی کار به جایی می رسد که مسلمانان عربستان به ایران می آیند و به ایرانیان فرهنگ ناب اسلام محمدی (ص) را می آموزند. 

واقعا بس عبرت انگیز است این تارخ صدر اسلام که با همین اسلام پایین ترین سطح فرهنگ آن دوران به بالاترین سطح فرهنگ می رساند . تا جایی که اروپاییان حتی طرز دستشویی رفتن را از مسلمانان می آموزند.

كامل سليماني

نام: محمد بن عبد الله

حضرت محمد (ص) در تورات و برخى كتب آسمانى «احمد» ناميده شده است. آمنه، دختر وهب، مادر حضرت محمد (ص) پيش از نامگذارىِ فرزندش توسط عبدالمطلب به محمّد، وى را «احمد» ناميده بود.

كنيه حضرت محمد (ص): ابوالقاسم و ابوابراهيم.

القاب حضرت محمد (ص): رسول اللّه، نبى اللّه، مصطفى، محمود، امين، امّى، خاتم، مزّمل، مدّثر، نذير، بشير، مبين، كريم، نور، رحمت، نعمت، شاهد، مبشّر، منذر، مذكّر، يس، طه‏ و...

منصب حضرت محمد (ص): آخرين پيامبر الهى، بنيان‏گذار حكومت اسلامى و نخستين معصوم در دين مبين اسلام.

تاريخ ولادت حضرت محمد (ص): روز جمعه، هفدهم ربيع الاول عام الفيل برابر با سال 570 ميلادى (به روايت شيعه). بيشتر علماى اهل سنّت تولد آن حضرت را روز دوشنبه دوازدهم ربيع الاول آن سال دانسته‏اند.

عام الفيل، همان سالى است كه ابرهه، با چندين هزار مرد جنگى از يمن به مكه يورش آورد تا خانه خدا (كعبه) را ويران سازد و همگان را به مذهب مسيحيت وادار سازد؛ اما او و سپاهيانش در مكه با تهاجم پرندگانى به نام ابابيل مواجه شده، به هلاكت رسيدند و به اهداف شوم خويش نايل نيامدند. آنان چون سوار بر فيل بودند، آن سال به سال فيل (عام الفيل) معروف گشت.

محل تولد حضرت محمد (ص): مكه معظمه، در سرزمين حجاز (عربستان سعودى كنونى).

نسب پدرى حضرت محمد (ص): عبدالله بن عبدالمطلب (شيبة الحمد) بن هاشم (عمرو) بن عبدمناف بن قصّى بن كلاب بن مرّة بن كعب بن لوىّ بن غالب بن فهر بن مالك بن نضر (قريش) بن كنانة بن خزيمة بن مدركة بن الياس بن مضر بن نزار بن معد بن عدنان.

حضرت محمد (ص) روايت شده است كه هرگاه نسب من به عدنان رسيد، همان جا نگاه داريد و از آن بالاتر نرويد. اما در كتاب‏هاى تاريخى، نسب آن حضرت تا حضرت آدم(ع) ثبت و ضبط شده است كه فاصله بين عدنان تا حضرت اسماعيل، فرزند ابراهيم خليل الرحمن(ع) به هفت پشت مى‏رسد.

مادر حضرت محمد (ص): آمنه، دختر وهب بن عبد مناف.

اين بانوى جليل القدر، در طهارت و تقوا در ميان بانوان قريشى، كم‏ نظير و سرآمد همگان بود. وى پس از تولد حضرت محمّد(ص) دو سال و چهارماه و به روايتى شش سال زندگى كرد و سرانجام، در راه بازگشت از سفرى كه به همراه تنها فرزندش، حضرت محمّد(ص) و خادمه‏اش، ام ايمن جهت ديدار با اقوام خويش عازم يثرب (مدينه) شده بود، در مكانى به نام «ابواء» بدرود حيات گفت و در همان جا مدفون گشت.

و چون عبدالله، پدر حضرت محمد(ص) دو ماه (و به روايتى هفت ماه) پيش از ولادت فرزندش از دنيا رفته بود، كفالت آن حضرت را جدش، عبدالمطلب به عهده گرفت. نخست وى را به ثويبه (آزاد شده ابولهب) سپرد تا وى را شير دهد و از او نگه‏دارى كند؛ اما پس از مدتى وى را به حليمه، دختر عبدالله بن حارث سعديه واگذار كرد. حليمه گرچه دايه آن حضرت بود، اما به مدت پنج سال براى وى مادرى كرد.